Chyba ogólnie wiadomo, że ludzie przeważnie doceniają jak stracą, taka już nasza natura. To dość głupie, tak mi się przynajmniej wydaje, dlatego z czystej empatii i altruizmu chcę oszczędzić wam rozczarowań, chociaż tych związanych z przyjaźnią. Opowiem wam coś.
Na początku muszę wam powiedzieć, że nie byłam jedną z tych małych dziewczynek, które chciały za wszelką cenę mieć siostrę. Może mi się to kiedyś przewinęło przez myśl, ale zupełnie odpowiadało mi towarzystwo moich młodszych braci. Jako dziecko raczej byłam małym chodzącym egoistą (trochę mi to nawet zostało), więc pasowało mi, że moje lalki są moje i nie muszę się nimi z nikim dzielić. Chodziłam do szkoły, w której cieszyłam się obecnością innych dziewczynek i to mi wystarczało.
Siostra przytrafiła mi się zupełnym przypadkiem (bo nawet bez interwencji rodziców), kiedy to obie byłyśmy w wieku pełnym buntu i szkole przetrwania, jaką jest gimnazjum. W życiu każdego zbuntowanego nastolatka pojawia się moment, w którym sypie mu się wszystko, świat się zawala i nie chce się żyć. Miałyśmy takie szczęście (albo nieszczęście), że zaczepiłyśmy się na korytarzu w momencie, kiedy i mój i jej świat akurat legł w gruzach. Oczywiście patrząc na to z perspektywy czasu, jaki minął chce mi się śmiać na myśl tych depresji, przez jakie obie wtedy przechodziłyśmy. Może oszczędzę wam szczegółów tych 'gimnazjalnych tragedii dorosłego życia' i przejdę do sedna, które jest dość proste - dogadałyśmy się. Nie wiem, czy to kwestia tego, że obie byłyśmy wtedy głęboko pogrążone w smutku, czy tego, że umiemy się zawsze dogadać, ale to nieważne. Liczy się to, że od tamtej pory jesteśmy nierozłączne.Leci nam teraz 5 rok razem i mogę wam szczerze powiedzieć - nasza przyjaźń przeszła już chyba wszystko. I mówiąc 'wszystko' mam na myśli nawet te momenty, kiedy otarłyśmy się gdzieś o pożegnanie, takie ostateczne. Oczywiście do niego nigdy nie doszło, mówię tylko o jakimś tam lekkim dotknięciu, które mimo wszystko było dość poważne. Teraz może śmieszne, ale wtedy mega poważne. I jestem świadoma, myślę, że obie jesteśmy, że tych problemów i momentów, w których będziemy musiały się naprawdę postarać, żeby było dobrze, będzie jeszcze tysiące.
Nie da się zrobić tak, żeby wszystko było dobrze na zawsze. Wszystko jest na dziś. I chyba właśnie tak funkcjonujemy. Jesteśmy siebie pewne i wiemy, że 'siostry zawsze będą siostrami', ale dbamy o to z dnia na dzień. Tylko ta dbałość się zmienia z wiekiem. Rozmawiałyśmy wiele razy o tym jak to było na początku i obie dobrze pamiętamy jak nie mogło być dnia, w którym ze sobą nie pogadałyśmy, bo miałyśmy wrażenie, że to coś zmieni. Teraz kilka dni pod rząd możemy wymienić się trzema smsami i wiedzieć, że to nic nie zmienia i wszystko jest w porządku.
Asia (jeszcze nie zdążyłam o tym wspomnieć, ale tak ma na imię to moje małe chodzące szczęście) jest ode mnie rok młodsza i chcąc czy nie chcąc to widać. Nie nie, nie chodzi mi o dojrzałość, do tego zaraz dojdę. Chodzi mi bardziej o chwile, kiedy ja szłam do liceum, a ona musiała zostać w gimnazjum. Wtedy myślałyśmy, że to wielka próba, czy damy sobie radę. W momencie, kiedy znów uczyłyśmy się w jednej szkole, w tym samym liceum przyszła kolejna próba, można powiedzieć taka pochodząca z ciężkiej artylerii. Ten rok różnicy znów dało się zauważyć gołym okiem, bo musiałam iść na studia. Może nie przyznawałyśmy tego tak do końca, ale bałyśmy się obie jak jasna cholera. Ja tego, że odległość nas zniszczy, bo mieszkać od siebie 14 km, a mieszkać od siebie 500 km to mega wielka różnica, a właśnie 500 km dzieli nas, kiedy to piszę. Ona bała się, że w tym zupełnie nowym otoczeniu poznam kogoś, kto mi ją zastąpi. Mija czwarty miesiąc moich studiów i wiecie? Jest cudownie. Nie mówię, że za sobą nie tęsknimy, bo tęsknimy okropnie, ale myślę, że to najlepsza rzecz na świecie, że zmieniło się właśnie tylko to, że tęsknimy. Nie zmieniło się nic w tym, jak blisko siebie jesteśmy. Myślę, że to nasz kolejny sukces do kolekcji.
Nie mogę też ominąć tego, jak dobrze jest nam w swoich domach. Bo od ponad 4 lat funkcjonujemy mając dwa domy - mój i jej. Nasz i nasz. Tylko że to nie działa jak u większości, że nasze mamy biegają z odkurzaczem, bo któraś do którejś akurat przyjeżdża. Nie robią obiadów na miarę królowych Anglii. A my nie przymilamy się do nich jak na początku. Jesteśmy w swoim towarzystwie normalni. Jesteśmy normalni (albo może nienormalni?) do tego stopnia, że Aśka potrafi krzyczeć z pokoju do mojej mamy, żeby była ciszej, bo ma kaca. Watro wspomnieć, że ma kaca po poprzednim wieczorze, kiedy piłyśmy razem z moją mamą. I dla was to może coś dziwnego, ale dla nas to normalne. Dla nas dziwnie byłoby wtedy, gdyby tych normalnych sytuacji wcale nie było. Mamy dwie rodziny. A w zasadzie mamy jedną, wielką rodzinę. I kocham tę rodzinę ponad wszystko.I Aśkę też tak kocham. Mimo tego, że zawsze każe mi wstawać rano i ściąga z łóżka siłą. Mimo tego, że ciągle ściąga wszystkie ciuchy na lewą stronę, co doprowadza mnie do furii. Mimo tego, że po każdych jej odwiedzinach brakuje mi jakiejś bluzki - dobrym dowodem są życzenia naszego wspólnego kumpla na moje osiemnaste urodziny, które brzmiały mniej więcej 'żeby Asia już ci ubrań nie kradła'. Mimo tego, że je u mnie tylko tosty. Mimo tego, że uwielbia się kłócić i ciągle szuka zaczepki, chociaż wie, że już ją rozpracowałam i mam swój system, żeby te kłótnie ogarniać. Mimo tego, że potrafi powiedzieć mi, że ciężko się ze mną żyje i sama nie wie jak ze mną wytrzymuje (tutaj akurat wzajemnie). Mimo tego, że mówi mi, że jestem chamska, wredna i nienawidzę ludzi. Mimo tego, że dedykuje mi kawałek piha 'przyjaciele' i się z tego śmieje jak głupia (sprawdźcie co to, jeśli nie wiecie). I chyba skończę, bo każdy już wie o co chodzi, a jestem pewna, że ona też mogłaby takie 'mimo coś' powymieniać o mnie. Ale chciałam tylko pokazać, że i ona i ja mamy jakieś wady, ale nie zwracamy na to uwagi. Albo zwracamy, ale nie szukamy w nich powodu do odejścia. Jesteśmy tymi siostrami tak naprawdę od zawsze na zawsze i tu już nawet nie ma mowy o żadnym odchodzeniu, rozstaniu czy czymś takim, my już o tym nie rozmawiamy, nawet nie myślimy.
Wiecie, mamy taką fajną tradycję, od pierwszego dnia naszej przyjaźni, od 22 grudnia 2010r. Piszemy do siebie listy. Uwielbiam to, bo pisanie tych listów jest naprawdę świetne, a czytanie ich, szczególnie po jakimś czasie, kochane. To co tu napisałam, to też taki trochę mój list do niej.
Mam prawie 20 lat, Aśka ma prawie 19. Pamiętam, że jeszcze tak niedawno siedziałyśmy u niej w domu, w pokoju na dole, przy kompie i rozmawiałyśmy o tym, że pisanie notek o tym jak bardzo nam zależy na sobie i na tej przyjaźni jest głupie, bo ludzie myślą, że to na pokaz. Tak jak się pewnie domyślacie, to też było gimnazjum i słit13. Dziś gimbaze i tą dosłowną i mentalną mamy już za sobą i wiem, że to co tu napisałam nie jest ani na pokaz ani dla poklasku. Chciałam tylko coś pokazać.
Pokazać przyjaźń. Pokazać wam mnie i moją siostrę. Namiastkę tego, co razem mamy. 'Namiastkę', bo to co tu opisałam to nawet nie jest jedna setna.
Mam nadzieję, że czytając to zrozumieliście, że chodziło mi o pokazanie ludziom, że w tym świecie, który teraz jest tak fałszywy i zakłamany, jest jeszcze prawdziwa przyjaźń. Ja taką mam. I jeśli wy też macie, to o nią dbajcie, bo wszystko może się spieprzyć, wszyscy mogą odejść, ale przyjaciel, jeśli jest prawdziwy, zostanie.
Ja zostaje przy Aśce. Aśka zostaje przy mnie. Obie mamy pewność, że siostry zawsze będą siostrami. Naprawdę zawsze.
Dziękuję, że jesteś. Kocham Cię najmocniej na świecie, ale to już wiesz.
