sześćdziesiąt dwa

To źle, że brakuje mi kogoś kto umiałby mnie pokochać? Tak bezgranicznie i bezinteresownie pokochać, oczekując w zamian tylko tego samego? To źle, że jest mi ciężko ze świadomością, że nie ma chyba osoby, która potrafiłaby być obok mnie bez względu na wszystko? Przecież się staram. Każdego dnia, bez względu na to co ma się stać, staram się być człowiekiem, który zasługuje chociaż na namiastkę tych pozytywnych uczuć. Tylko czasem nie daję sobie rady, tak jak teraz. Kiedy widzę szczęście innych ludzi, którzy mają je jakby na wyciągnięcie ręki, a ja nie potrafię go dosięgnąć. I przez moment, przez jedną krótką chwilę zastanawiam się co poszło nie tak. Jaki defekt musi mieć w sobie moje serce, jeśli nikt nie jest w stanie się nim zaopiekować. Jak to działa, że życie zaprogramowane jest na dzielenie świata między dwie osoby, a ja muszę radzić sobie ze wszystkim sama, bo nie ma obok mnie kogoś, kto chciałby mnie przygarnąć z całym nadbagażem moich porażek i pomóc mi odnaleźć uśmiech. Chciałabym już teraz poczuć się tak, jak większość ludzi. Móc powiedzieć komuś o swoich uczuciach i usłyszeć dokładnie to samo i wiedzieć, po prostu wiedzieć, że tym razem będzie inaczej, że się uda. Że już nigdy nie będę musiała zaczynać życia od nowa, że nie rozpadnie się coś, co miało być wieczne. Chciałabym wierzyć, że coś mi się w końcu uda, że coś na czym mi zależy tak po prostu będzie moje. Bez przeszkód i niedomówień. Że zobaczę w końcu, że też na coś zasługuję, tak jak każdy człowiek. Że mnie też da się kochać, że da się za mną tęsknić. Chciałabym mieć obok siebie kogoś, kto mnie po prostu kocha. A ja bez wątpienia umiałabym odwdzięczyć mu się tym samym.